My name is Iliana Paliari. I am a self-taught artist.

If you haven't heard of me before, here you can read a bit more about who I am and why I love to paint and express myself on canvas.

It all started on 23 June, 1993 when I was shot out into the world. Thanks for that mom!

Since then I have always been creative in kindergarten, school and in my professional life. Already in kindergarten I drew a lot, and I still remember to this day that my mother always told me that I would become an artist when I grew up, when she saw the drawings I made in kindergarten and all day school. She always used to buy me sketchbooks and paints.

My mother and my father enrolled me in painting classes when I was just 4 years old, having already noticed my natural inclination towards art. Τhey saw something special in the way I engaged with colors and shapes, nurturing my creativity from the very beginning. Their belief in me planted the seeds of my lifelong passion for painting.

They were right.

As the years went by, the drawings became fewer and fewer and I had to get on with my professional life. After economics university in Ioannina, I travelled across all Europe as a volunteer for an N.G.O. My real working life started when i moved to Athens and started working as a Technical Business Analyst. YES, you read that right! Technical Business Analyst and a Data Scientist.. However, i found out that it is too dry for me (with all due respect to those who work in it). I won't bore you with my various jobs, but I can tell you that I subsequently worked in entrepreneurship and IT startups and multinational companies.

I love to create and I get millions of new ideas daily. My friends, family and former colleagues would probably say - at times - too many - but it is after all one of the things that characterizes me and got me to where I am today. For the past several years, I've still occasionally painted, but...

BOOM. Then came the Corona and the end of my long-term relationship.

I quickly realized that I had a lot more time at home and I needed small creative projects.

So I bought home a bunch of canvases and paints and this would prove to be the start of my professional career in the art world.

It quickly became my sanctuary and my space where I could disconnect from the outside world all challenges. I found a bubble where I could be completely myself and express my feelings on canvas.

I needed a way to navigate the immense pain of my breakup while holding onto my health and well-being.

It's hard to put into words, but the moment I slip into my painting clothes, let the music flow, and lift the brush, a spark ignites in my mind. I step into another realm, leaving everything behind. My thoughts race like a whirlwind, consumed entirely by the canvas and the symphony of colors before me. Magic unfolds with every stroke.

From here begins a surreal journey I can't explain. The easiest way I can explain it is probably the followings:

I stand at the heart of the train station, ready to depart bound for a place both beautiful and unknown. I step onto the train that feels right, letting instinct guide me as the journey begins. From station to station, I change trains, wandering through paths both fleeting and endless. The journey stretches as long as it needs, and I won’t stop until the destination feels like home a place of comfort, beauty, and peace waiting just ahead.

Enough metaphor. But that's how I feel when I paint. Most of the time I don't know where I'll end up before I start. But when I work on the piece, I can see and feel when it's finished.

Back to Corona.

When there was no more room in my apartment, I started to put my works up for sale, and surprisingly many people fell in love with what I had made.

Honestly, I was surprised. To think someone would pay money for something I love to do and immerse myself in.

One work sold another, and suddenly it became more serious.

Till this day, I enjoy hiking and travelling, i meet with family and friends as much as possible. In addition, I am in the midst of shaping my vision to help other fine artists thrive and grow, creating a community where creativity and success flourish together.

That's a bit about me free from the liver and with full transparency.

Please let me know if you fall in love with any of my work. If you have specific wishes, please contact me on ilianapaliariart@gmail.com
Instagram link: https://www.instagram.com/iliana.paliari/
Facebook link: https://www.facebook.com/decembermarch.marchdecember.7/

Ελληνική Μετάφραση :

Το όνομά μου είναι Ηλιάνα Παλιάρη. Είμαι αυτοδίδακτη καλλιτέχνης.

Αν δεν έχετε ακούσει για μένα μέχρι τώρα, εδώ μπορείτε να διαβάσετε λίγα περισσότερα για το ποια είμαι και γιατί αγαπώ να ζωγραφίζω και να εκφράζομαι πάνω στον καμβά.

Όλα ξεκίνησαν στις 23 Ιουνίου 1993, όταν ήρθα στον κόσμο. Ευχαριστώ γι’ αυτό, μαμά!

Από τότε ήμουν πάντα δημιουργική, στο νηπιαγωγείο, στο σχολείο και στην επαγγελματική μου ζωή. Ήδη από το νηπιαγωγείο ζωγράφιζα πολύ, και ακόμα θυμάμαι τη μαμά μου να μου λέει ότι όταν μεγαλώσω θα γίνω καλλιτέχνης. Πάντα μου αγόραζε μπλοκ ζωγραφικής και μπογιές.

Η μητέρα μου και ο πατέρας μου με έγραψαν σε μαθήματα ζωγραφικής όταν ήμουν μόλις 4 ετών, έχοντας ήδη παρατηρήσει την έμφυτη κλίση μου προς την τέχνη. Είδαν κάτι ξεχωριστό στον τρόπο που ασχολιόμουν με τα χρώματα και τα σχήματα, καλλιεργώντας τη δημιουργικότητά μου από την αρχή. Η πίστη τους σε μένα φύτεψε τους σπόρους του δια βίου πάθους μου για τη ζωγραφική.

Και είχαν δίκιο.

Με τα χρόνια, οι ζωγραφιές μειώθηκαν, και έπρεπε να επικεντρωθώ στην επαγγελματική μου ζωή. Μετά το πανεπιστήμιο οικονομικών στα Ιωάννινα, ταξίδεψα σε όλη την Ευρώπη ως εθελόντρια σε μια Μ.Κ.Ο.Η επαγγελματική μου ζωή, ξεκινησε όταν μετακόμισα στην Αθήνα για να ξεκινήσω ως Επιχειρησιακή Αναλύτρια.

ΝΑΙ, καλά διαβάσατε!

Επιχειρησιακή Αναλύτρια και Επιστήμονας Δεδομένων. Παρ’ όλα αυτά, ανακάλυψα ότι είναι πολύ "στεγνό" για μένα (με όλο τον σεβασμό σε όσους δουλεύουν σε αυτόν τον τομέα). Δεν θα σας κουράσω με τις διάφορες δουλειές μου, αλλά μπορώ να σας πω ότι εργάστηκα στον χώρο της επιχειρηματικότητας, σε startups πληροφορικής και σε πολυεθνικές εταιρείες.

Αγαπώ να δημιουργώ, και μου έρχονται καθημερινά εκατομμύρια νέες ιδέες. Οι φίλοι, η οικογένεια και οι συνάδελφοί μου θα έλεγαν μάλλον ότι μερικές φορές είναι πάρα πολλές, αλλά είναι τελικά ένα από τα χαρακτηριστικά που με οδήγησαν εδώ που είμαι σήμερα. Τα τελευταία χρόνια ζωγράφιζα περιστασιακά, αλλά...

ΜΠΑΜ. Ήρθαν ο κορωνοϊός και το τέλος μιας μακροχρόνιας σχέσης.

Σύντομα συνειδητοποίησα ότι είχα πολύ περισσότερο χρόνο στο σπίτι και χρειαζόμουν μικρά δημιουργικά έργα.

Έτσι αγόρασα μερικούς καμβάδες και μπογιές, και αυτό αποδείχτηκε η αρχή της επαγγελματικής μου καριέρας στον κόσμο της τέχνης.

Γρήγορα έγινε το καταφύγιό μου και ο χώρος μου, όπου μπορούσα να αποσυνδεθώ από τον έξω κόσμο και τις προκλήσεις του. Βρήκα μια "φούσκα" όπου μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου και να εκφράζω τα συναισθήματά μου πάνω στον καμβά.

Χρειαζόμουν έναν τρόπο να διαχειριστώ τον τεράστιο πόνο του χωρισμού μου, ενώ παράλληλα κρατούσα την υγεία και την ευεξία μου.

Είναι δύσκολο να το περιγράψω με λόγια, αλλά τη στιγμή που φοράω τα ρούχα ζωγραφικής μου, αφήνω τη μουσική να ρέει και σηκώνω το πινέλο, κάτι ανάβει μέσα στο μυαλό μου. Μπαίνω σε έναν άλλο κόσμο, αφήνοντας τα πάντα πίσω μου. Οι σκέψεις μου τρέχουν σαν ανεμοστρόβιλος, καταναλώνονται πλήρως από τον καμβά και τη συμφωνία των χρωμάτων μπροστά μου. Η μαγεία ξετυλίγεται με κάθε πινελιά.

Από εδώ ξεκινά ένα σουρεαλιστικό ταξίδι που δεν μπορώ να εξηγήσω. Ο πιο εύκολος τρόπος να το περιγράψω ίσως είναι ο εξής:

Στέκομαι στην καρδιά ενός σιδηροδρομικού σταθμού, έτοιμη να φύγω, με προορισμό έναν όμορφο αλλά άγνωστο τόπο. Μπαίνω στο τρένο που μου φαίνεται σωστό εκείνη τη στιγμή, αφήνοντας το ένστικτο να με καθοδηγήσει καθώς ξεκινά το ταξίδι. Από σταθμό σε σταθμό, αλλάζω τρένα, περιπλανώμενη σε μονοπάτια άλλοτε σύντομα κι άλλοτε ατελείωτα. Το ταξίδι διαρκεί όσο χρειάζεται, και δεν θα σταματήσω μέχρι να φτάσω στον προορισμό που θα νιώθω σαν σπίτι, ένα μέρος άνεσης, ομορφιάς και γαλήνης που με περιμένει μπροστά.

Αντε φτάνει τώρα με τις μεταφορές. Αλλά έτσι νιώθω όταν ζωγραφίζω. Τις περισσότερες φορές δεν ξέρω πού θα καταλήξω πριν ξεκινήσω. Αλλά όταν δουλεύω πάνω στο έργο, μπορώ να δω και να νιώσω πότε είναι ολοκληρωμένο.

Πίσω στον κορωνοϊό.

Όταν πια δεν υπήρχε άλλος χώρος στο διαμέρισμά μου στη Φλώρινα, άρχισα να βάζω τα έργα μου προς πώληση, και προς μεγάλη μου έκπληξη, πολλοί άνθρωποι ερωτεύτηκαν αυτό που είχα δημιουργήσει.

Ειλικρινά, ήμουν έκπληκτη. Ποτέ δεν πίστευα ότι κάποιος θα πλήρωνε για κάτι που αγαπώ να κάνω και να βυθίζομαι μέσα του.

Ένα έργο πουλήθηκε, μετά άλλο ένα, και ξαφνικά έγινε πιο σοβαρό.

Εως σήμερα, απολαμβάνω όσο προλαβαίνω τις πεζοπορίες μου και τα ταξίδια μου, συναντιέμαι με την οικογένεια και τους φίλους όσο περισσότερο μπορώ. Επιπλέον, βρίσκομαι στη διαδικασία διαμόρφωσης του οραματός μου να βοηθήσω άλλους καλλιτέχνες να αναπτυχθούν, δημιουργώντας μια κοινότητα όπου η δημιουργικότητα και η επιτυχία ανθίζουν μαζί.

Αυτά λοιπόν για μένα, ελεύθερα και με πλήρη διαφάνεια.

Ενημερώστε με αν ερωτευτείτε κάποιο από τα έργα μου. Αν έχετε συγκεκριμένες επιθυμίες, επικοινωνήστε μαζί μου στα emails και accounts  παραπάνω.